بنابراین، چه چیزی ساختن بر روی ماه را سخت می کند؟ خوب، اول از همه، پوشیده از گرد و غبار است – احتمالاً به این دلیل که مدت زیادی است که کسی آنجا را به طور کامل تمیز نکرده است. اما اگر همان نوع ماده ای را تصویر می کنید که زیر مبل شما جمع می شود، با خبرهای بدی روبرو هستید. گرد و غبار قمری بدتر است. خیلی خیلی بدتر این ماده دانه‌ای ریز قوام بیشتری به خرده‌های شیشه پودری دارد که، همانطور که تصور می‌شود، کار کردن با آن دردسر جدی است. همچنین در اثر بمباران بدون محافظ تابش خورشیدی به صورت الکترومغناطیسی شارژ می شود. ترکیبی از اندازه کوچک، شکل دندانه دار و بار الکتریکی باعث می شود گرد و غبار ماه به همه چیز بچسبد، تجهیزات را مسدود کند و باعث آسیب سایشی شود.
ماه همچنین در معرض طیف گسترده ای از دماها است، از حدود -200 درجه فارنهایت تا 250 درجه فارنهایت. و، تا حدودی متناقض، یک قطعه از تجهیزات روی ماه می تواند همزمان در معرض هر دو انتهای این محدوده دما قرار گیرد. فقدان جو باعث ایجاد اختلاف دمای شدید بین نور مستقیم خورشید و سایه می شود. بسیاری از مواد به خوبی در برابر این نوع دیفرانسیل مقاومت نمی کنند و یا یخ می زنند، ذوب می شوند، ترک می خورند یا متلاشی می شوند.
سپس زیرساخت روی ماه وجود دارد – یا فقدان آشکار آن. آنجا هیچ کارخانه تلسکوپ وجود ندارد. هر مهره و پیچ، هر آینه و کابل، و هر مدار و پردازنده مورد نیاز برای یک تلسکوپ ماه باید از زمین بیرون کشیده شود، و در نهایت، این هنوز یک تلاش پرهزینه بود.
