در زمانی که فناوری هیبریدی در مراحل ابتدایی خود بود، B9 Scrambler بسیار نوآورانه بود. هر دو موتور الکتریکی 134 اسب بخاری و موتور 2.0 لیتری 138 اسب بخاری چهار احتراقی تخت را ارائه می کرد که پشت سر هم کار می کردند و خودرو را دوستدار محیط زیست نگه می داشتند. در چیزی که سوبارو آن را “خودروی الکتریکی هیبریدی سری متوالی (SSHEV)” می نامید، موتور الکتریکی خودرو را از 0 تا 50 مایل در ساعت نیرو می داد، به این معنی که هنگام ابزار در اطراف شهر، بنزین هدر نمی رود.
اما هنگامی که از بزرگراه خارج شدید و سرعت 50 مایل در ساعت را پشت سر گذاشتید، موتور گازی با استفاده از یک گیربکس با کلاچ دو طرفه، یکپارچه به کار می‌افتد. اگر شما نیاز به شتاب گرفتن سریع داشته باشید، خواه برای سوار شدن به بزرگراه سرعت می‌گیرید یا از تپه‌های شیب‌دار رانندگی می‌کنید، موتور گازی نیز کار می‌کند.
این فناوری هیبریدی اولیه هم بنزین کمتری مصرف می‌کرد و هم آلایندگی کمتری نسبت به سایر خودروها داشت. در تلاش برای صرفه جویی در انرژی، موتور گازی به عنوان شارژر برای باتری های خودرو نیز عمل می کند. در زمانی که ترس‌ها در مورد تغییرات آب و هوایی در حال ظهور بود، این مفهوم هیبریدی بسیار آینده‌نگر بود و مطمئناً بسیاری از هیبریدی‌های آینده سوبارو را آگاه می‌کرد.
(تصویر ویژه 160SX از طریق Wikimedia Commons | برش خورده و کوچک شده | CC BY-SA 3.0)
