این مطالعه که در “The Astrophysical Journal Letters” منتشر شد، به آنچه در هنگام تغذیه یک سیاهچاله روی می دهد، پرداخت. گرانش قوی از سیاهچاله گازی را جذب می کند که با نزدیک شدن به افق رویداد، به آرامی شروع به چرخش می کند. این چرخش باعث میشود که گاز به شکل دیسکی صاف شود که به آن دیسک برافزایشی میگویند، جایی که گاز با گذشت زمان داغتر و داغتر میشود. هنگامی که گاز از افق رویداد عبور می کند و به درون سیاهچاله می افتد، به طور غیر رسمی به عنوان تغذیه نامیده می شود. اما اتفاق جالبی برای برخی از این گازها می افتد. همه آنها در سیاهچاله نمیافتند، زیرا برخی از آنها از سیاهچاله دور میشوند و به فضا پرتاب میشوند – همانطور که ESA میگوید، «مثل اینکه یک کودک نوپا کثیف مقدار زیادی از چیزهایی را که در بشقابش است میریزد».
این پدیده به خوبی شناخته شده است، اما گاهی اوقات یک نسخه افراطی زمانی رخ می دهد که سیاهچاله با پرتاب گاز آنقدر سریع “میز را برمی گرداند” که منطقه اطراف را از فضا خالی می کند. این ماده دیگری برای تشکیل ستاره های جدید در مجاورت باقی نمی گذارد و تغییری دائمی در کهکشانی که سیاهچاله در آن قرار دارد ایجاد می کند. این به عنوان باد سیاهچاله فوق سریع شناخته می شود و در تحقیقات جدید مشاهده شد – به طور شگفت انگیزی، زیرا سیاهچاله مورد بحث در یک دیسک برافزایشی به ویژه درخشان نبود. “اگر یک فن در بالاترین درجه خود روشن شود، ممکن است انتظار بادهای بسیار سریع داشته باشید. در کهکشانی که ما مطالعه کردیم، به نام Markarian 817، فن با قدرت کمتری روشن بود، اما هنوز بادهای فوق العاده پرانرژی تولید می شد.” میراندا زک محقق از دانشگاه میشیگان گفت.