در سال 1939، جوزف استالین به مهندسان آرتیوم میکویان و میخائیل گورویچ دستور داد تا یک بخش طراحی آزمایشی تأسیس کنند. در طول سال‌های بعد، جنگ جهانی دوم، فناوری و تاکتیک‌های جنگ هوایی را تسریع بخشید. تا سال 1946، MiG-15 در تابلوهای پیش نویس قرار داشت. توسعه دهندگان یک جت جنگی می خواستند که بتواند بالای 36000 پا بجنگد.
میگ 15 اولین بار در سال 1948 به آسمان رفت و تولید آن در سال 1949 آغاز شد. میگ 15 که با یک تفنگ 37 میلی متری و یک جفت توپ 23 میلی متری مسلح بود، به دنبال متلاشی کردن بمب افکن ها بود. با سقف 51000 پا، این جت حداکثر سرعت 611 مایل در ساعت و برد 1250 مایل داشت. یک موتور Kilimov VK-A با مهندسی معکوس 6000 پوند نیروی رانش ایجاد می کرد.
کره شمالی و شوروی با حیله گری میگ های خود را بر روی رودخانه یالو در چین مستقر کردند – جایی که فرماندهی آمریکایی خلبانان را از ترس شروع یک جنگ گسترده تر از رفتن منع می کرد. هدف اصلی آنها جلوگیری از مأموریت های بمباران B-29 بود و از آن موقعیت، مرز را جارو می کردند، ضربه می زدند و می دویدند.
در آوریل 1951، اولین جنگ های سگ های مهم در کوچه MiG شروع شد. میگ-۱۵های شوروی و چینی که با نشان کره شمالی مشخص شده بودند، حمله خواهند کرد. الگوی گشت زنی آنها که نیاز به نزدیک شدن به مرز داشتند، فضای هوایی شلوغ غیرعادی ایجاد کرد – کوچه میگ. به میگ ها دستور داده شد که از مناطق تحت کنترل کمونیست ها دور نشوند. خلبانان میگ خود را به طور مداوم از خلبانان آمریکایی، به ویژه خلبانان F-86 Sabre که در طول جنگ کره بر آسمان تسلط داشتند، برتری یافتند.
