متأسفانه، اولین چیزی که با برداشتن R8 متوجه می شوید، ساختار پلاستیکی آن است. این لنز در اطراف قاب آلومینیومی دوربین قرار گرفته و باعث می‌شود که لنز تنها فلز خارجی روی بدنه قرار بگیرد. من شک دارم که این ساختار به اندازه پوسته های منیزیمی که در بسیاری از سیستم های فول فریم دیگر یافت می شود، برجستگی ها و خراش ها را حفظ کند. پایه لنز RF خود بسیار محکم است، بنابراین جای نگرانی نیست.
حتی در مقایسه با سایر دوربین های بدون آینه، بدنه به خصوص نازک و جمع و جور است. با خاموش بودن لنز، تقریباً قابل استفاده در جیب است. و با نصب پرایم 50 میلی متری، به خوبی به کیف کوچک شانه من می رود. R8 با باتری تقریباً یک پوند وزن دارد، بنابراین می تواند برای بسته بندی سفرهای سبک عالی باشد. علیرغم ابعاد نازک و جمع و جور آن، گرفتن دست همچنان بسیار قابل توجه است. صفحه‌های تنظیم نیز برای انگشتان من به خوبی قرار گرفته‌اند: چیزی که دوربین‌های کوچک سونی هرگز کاملاً درست نمی‌شوند.
Talon Homer / SlashGear
یکی از بزرگترین اشکالات من در مورد R8 عدم وجود کنترل های فیزیکی خاص مانند دکمه EV، دکمه ISO، سوئیچ فوکوس دستی یا انتخابگر حالت رانندگی است. چرخ کلیک عقب در اطراف پد جهت، که از دیرباز یکی از قطعات اصلی Canon بوده است، نیز از بین رفته است. با از دست دادن این موارد، کارهایی که برای انجام آنها باید یک ثانیه طول بکشد، اکنون چندین ثانیه در زیر منوها جستجو می شود، و این ثانیه ها می تواند به معنای از دست دادن یک عکس عالی باشد. این چیزها واقعاً آن را از دوربین‌های سطح بالا مانند R6 یا Panasonic S5 جدا می‌کند.
