قبل از رسیدن Dragster، من چند ویدیو را در YouTube تماشا کردم تا بتوانم فکر کنم دقیقاً چگونه SCS کار می کند. الگوریتمهای موتور، تحویل گشتاور را بر اساس موقعیت دریچه گاز و همچنین حرکت تعدیل میکنند، در حالی که دیسک انبساط مکانیکی درون بسته کلاچ، لغزش و گرفتن کل سیستم را کنترل میکند – همه اینها در حالی که چند گرم وزن اضافه میکند. در ذهن من، طراحی مشابه دیفرانسیل بایاس گشتاور اتوماتیک Wavetrac در گیربکس پورشه 914 من به نظر می رسد، اما هنوز فکر می کردم که SCS چگونه در موتورسواری در دنیای واقعی کاربرد دارد.
و میتوانم اعتراف کنم، اولین باری که در Dragster America بیرون آمدم، قطعاً شامل نگاهی اجمالی به اهرمهای کلاچ و دنده، و همچنین بازخوانی RPM در صفحه نمایش دیجیتال دوچرخه بود. چند بار بدون گاز دادن به چراغهای توقف، به جلو غلتیدم، در حالی که دور موتور سرد را خیلی بالا میبردم و انتظار تعویضی را داشتم که هرگز اتفاق نیفتاد، خیلی طولانی منتظر ماندم، و البته اهرم کلاچ را بیجا یک تن کشیدم. من میخواستم ادامه دهم، اما یک دوره آموزشی هدفمند برای سازگاری با SCS احتمالاً باید در برنامه روز من قرار میگرفت.
با این حال، من و SCS در نهایت با این مفهوم که سوار شدن بر درگستر اساساً مخالف گیربکس متوالی در حالت خودکار است، به یک ریتم رسیدیم. به جای اینکه کلاچ را فقط برای شروع و توقف بکشم، باید با پای چپم دنده سریع را تکان می دادم تا دنده را بالا و پایین کنم، در حالی که آگاهانه به دست چپم می گفتم بقیه چیزها را فراموش کند. خود شیفتر سریع به وضوح حرکت نرم را در همه دور در دقیقه اولویت قرار می دهد، به جای سریع ترین تعویض ها در دورهای بالا و دریچه گاز، زیرا MV احتمالاً فرض می کند که هر سواری به سادگی کلاچ را در دورهای پایین تر نیز نمی کشد.