تعامل با NPC ها همان ناراحتی را ایجاد کرد که “آیا من به یک مجموعه فیلم برخورد کردم؟” احساس، خارج از چهار یا بیشتر که در خط داستانی اصلی نوشته شده است. مانند بازی‌های قبلی پوکمون، اکثر NPCها طوری برنامه‌ریزی شده‌اند که بخشی از افسانه یا افسانه، یک نکته مفید یا فقط جوک‌ها و معماهای عجیب و غریب را به صدا درآورند. به نوعی، GameFreak موفق شد مکالمه از پیش بارگذاری شده NPC را مبهم‌تر از بازی‌های قبلی نشان دهد – ناامیدکننده و هیستریک بود که دیالوگ‌ها چقدر عمومی و خالی بودند، فقط دوجین بازخوانی بژ از “Pokémon خوب است. من پوکمون را دوست دارم. Pokémon جالب است. “
اما با توجه به ارزشی که دارد، NPC های پوکمون همچنان همان رفتارهای کاریکاتوری خود را نشان می دهند که در اشکال سرگرمی سبک انیمه به خوبی تثبیت شده است: حالات صورت اغراق آمیز، جیغ زدن و پریدن، و پا زدن به معنای واقعی کلمه در هنگام ناامیدی. انیمیشن های NPC همیشه یک نمایش فرعی در بازی های پوکمون بوده اند، بنابراین حداقل این امر ثابت است.
این در همه شهرها و شهرها در بازی ها وجود داشت، و من حتی احساس کردم که یک یا دو فرصت از دست رفته است تا واقعاً آن احساس پیچیده، گسترده و جهان باز را در حومه روستایی توسعه نیافته Paldea به ما بدهم. چشم انداز بسیار امیدوار کننده است – اما همچنین تصفیه نشده و توسعه نیافته است. هیچ “جواهری پنهان” وجود نداشت، به اصطلاح، چیزی که شبیه شانس یا امتیاز برای یافتن باشد.
این احساس «من پروژه‌ام را تا شب قبل از موعد مقرر شروع نکردم» که احساس می‌کنم با این بازی، برای من چندان مهم نبود، فکر می‌کنم اگر GameFreak به فرمول اصلی توسعه پایبند باشد. اما اگر می‌خواهید پوکمون‌ها را با استانداردهای دیگر بازی‌های جهان باز محبوب در سوییچ نگه داریم، نمی‌توانید چنین کاری نیمه کاره روی عناصر جهان باز بازی خود انجام دهید و انتظار چیزی کمتر از ناامیدی از آن داشته باشید. بازیکنان وقتی باد شدیدی می وزد و شهر مقوایی شما را خراب می کند.
