من دوست دارم “بازگشت کربی به سرزمین رویایی لوکس” را به عنوان یک بازی بسیار دوستدار اسپم فکر کنم. منظور من از آن این است که، در حالی که تلاش می‌کنم تا حرکات متمایز را به خاطر بسپارم و اجرا کنم، اما وقتی احساس تنبلی می‌کنم، از خرد کردن دکمه‌های هرزنامه نیز فراتر نمی‌روم. حتی در اوج سختی‌اش، هیچ چیز در مبارزات بازی کربی به گونه‌ای طراحی نشده است که تلفات ذهنی قابل توجهی داشته باشد – که البته با توجه به بازاریابی دوستانه بازی، جای تعجب نیست، اما همچنان برای طرفداران کربی بزرگسالی که به دنبال یک بازی معمولی هستند، لذت بخش است. مهلت بازی در واقع، کنترل‌های سوئیچ، پیمایش «Deluxe» را آسان‌تر می‌کنند.
شما حتی مجبور نیستید با بخش قابل توجهی از دشمنانی که در طول هر مرحله با آنها روبرو می شوید درگیر شوید. در صورتی که بازی را برای شما لذت بخش تر می کند، بسیاری از آنها به راحتی قابل جابجایی هستند. در هر مرحله به اندازه کافی خطر PG وجود دارد، مانند جریان‌های فراگیر و ماهی‌های کمین‌شده که به سمت کربی در سطح اقیانوس پیاز می‌روند تا شما را کاملاً مانند یک فرد بالغ در تپه خرگوش نگیرید.
همچنان خطر مرگ وجود خواهد داشت بدون توجه به هر چیزی – از طریق یک نوار استقامتی/سلامتی صرف شده و درهم شکستن توسط موانع بزرگ – اما اگر به دنبال سستی بیشتر در یک بازی واقعاً کم ریسک هستید، همیشه می توانید ویژگی Helper Magolor را فعال کنید، یک عملکرد اختیاری که در آن به نظر می‌رسد Magolor گهگاهی تقویت‌کننده‌های استقامت شما را پرتاب می‌کند و شما را از مرگ حتمی در چاله‌های بی‌ته بین موانع نجات می‌دهد. حتی با این ویژگی خاموش، من بیش از 40 زندگی را در نیمه‌ی راه بازی جمع‌آوری کردم، پس خیلی عصبی نباشید.
