تانک T-26 اصلی ترین تانک بین جنگ های اتحاد جماهیر شوروی بود. شوروی در جستجوی جایگزینی متعادل، ارزان و به روز برای T-18 که به طور فزاینده منسوخ شده بود، ویکرز مارک E بریتانیایی را به عنوان یک راه حل بالقوه شناسایی کرد. با سفارش 15، مهندسان شوروی در می 1930 به کارخانه ویکرز سفر کردند تا مونتاژ خود را ضبط کنند. در سال 1931، T-26 شوروی تولید داخل در حال تولید بود.
T-26 پرفروش ترین تانک دهه بعد بود. بین سال‌های 1931 و 1939، بیش از 10000 دستگاه از خط مونتاژ خارج شدند. در سال 1933، T-26 دارای یک برجک تک برجک بود که یک تفنگ 45 میلی متری با سرعت بالا به نام 19K و 122 گلوله مهمات را در خود جای می داد. همچنین حدود 3000 گلوله برای یک جفت مسلسل کواکسیال 7.62 حمل کرد که سومین مسلسل در سال 1935 اضافه شد. یک موتور چهار سیلندر تخت با هوا خنک، تانک را با 90 اسب بخار ترمز به جلو هل داد. چندین نوع با تفاوت های جزئی در توانایی های ارتباطی و تجهیزات برای کارهای خاص نیز تجهیز شد.
اگرچه گزارش شده است که تنها چند ده T-26 در نبرد خلخین گل با سپاه ویژه 57 و گروه ارتش یکم مستقر بودند، اما در آنجا به خوبی عمل کردند. اسلحه 37 میلی متری ضد تانک ژاپنی می توانست به زره نازک T-26 نفوذ کند، اما خدمه در چنین مواردی بقای خوبی را گزارش کردند. T-26 ها نقش مهمی در پوشش متحرک افسر شوروی زوکوف از نیروهای ژاپنی ایفا کردند و آنها تانک اولیه ای بودند که روند جنگ جهانی دوم را شکل داد.
