سال 2006 شاهد عرضه نسل هشتم سیویک بودیم. در حالی که نسخه سدان کمی تکاملی تر بود، هاچ بک یک انقلاب مناسب بود. این خودرو به شکل سنتی‌تر هاچ‌بک بازگشت، اما طراحی فوق‌العاده زاویه‌دار با موتیف مثلثی در مقایسه با نسبت‌های ون‌مانند نمونه قبلی بسیار متفاوت بود و حتی تا به امروز نیز کاملاً مدرن به نظر می‌رسد. بدیهی است که این نسل یک Type R جدید به نام FN2 را به همراه داشت، اما مشکلی وجود داشت.
نسل هشتم سیویک هاچ بک به طور قابل توجهی بزرگتر از EP بود و این به معنای وزن اضافی خوبی بود. به طور معمول، یک موتور قوی تر برای جرم اضافی پر می شود، اما FN2 Type R از همان K20 به عنوان EP3 استفاده می کرد و اساساً هیچ قدرت اضافی نداشت. این بدان معناست که سرعت آن کمی کندتر بوده و حدود 7 ثانیه طول می کشد تا به سرعت 60 مایل در ساعت برسد. بیشتر مردم می توانستند با آن زندگی کنند، اما FN2 ناامیدی دیگری را به همراه داشت.
برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها، سیستم تعلیق چند لینکی عقب EP3 به نفع پرتو پیچشی بسیار کمتر مورد علاقه‌اش کنار گذاشته شد. در نتیجه، هندلینگ آنقدرها هم خوب نبود، و به طور کلی، FN2 مانند EP3 عمل نکرد. شرم آور است، نه تنها به این دلیل که این آخرین دستگاه تنفس طبیعی نوع R بود، بلکه به این دلیل که هوندا چیزهای خوب را برای بازگشت به خانه نگه داشت…
