مجموعه دنده سیاره ای، که به عنوان مجموعه دنده اپی سیکلیک نیز شناخته می شود، مغز گیربکس های اتوماتیک است که به سیستم اجازه می دهد در حین رانندگی به آرامی دنده را بالا و پایین کند. در هسته سه بخش اصلی وجود دارد – چرخ دنده خورشیدی در وسط، چند چرخ دنده سیاره ای که به دور آن می چرخند، و چرخ دنده حلقه بیرونی، که به عنوان حلقه نیز شناخته می شود.
چرخ دنده خورشیدی که در مرکز قرار دارد، معمولاً به محور خروجی موتور متصل می شود و حول محور آن می چرخد. در اطراف آن چرخ دنده های سیاره ای قرار دارند که در حین چرخش بر روی محورهای خود به دور چرخ دنده خورشیدی حلقه می زنند. این چرخ دنده های سیاره ای بر روی یک حامل نصب می شوند که معمولاً همه به شفت خروجی گیربکس متصل هستند. چرخ دنده که بزرگترین چرخ دنده با دندانه های رو به داخل است، با سیارات مشبک شده و نیرو را به چرخ ها می فرستد.
گیربکس‌های اتوماتیک می‌توانند طیف وسیعی از نسبت‌ها و سرعت‌ها را با درگیر کردن انتخابی ترکیب‌های مختلف دنده خورشیدی، دنده‌های سیاره‌ای و چرخ دنده حلقه‌ای به دست آورند. این کار از طریق یک سری کلاچ و ترمز انجام می شود که کنترل می کند کدام قسمت از مجموعه دنده آزاد است تا بچرخد یا ثابت بماند. نحوه چیدمان و کنترل این دنده ها تعیین می کند که آیا خروجی در همان جهت ورودی می چرخد (برای دنده های جلو)، عقب می رود یا با سرعت های متفاوت برای نسبت های مختلف دنده می چرخد. این به وسیله نقلیه اجازه می دهد تا تنظیمات سرعت یا دنده های متعددی داشته باشد که می توان از آنها بر اساس شرایط رانندگی استفاده کرد.
