داده‌هایی که محققان برای مطالعه اقیانوس‌ها استفاده کردند، از مأموریت‌هایی مانند Aquarius، یک ماهواره اولیه اندازه‌گیری شوری سطح دریا که در سال 2011 به فضا پرتاب شد، جمع‌آوری شد. این ماهواره از ابزارهایی به نام رادیومتر برای مشاهده چگونگی تغییر تشعشعات مایکروویو اقیانوس استفاده می‌کند که نشان‌دهنده تغییرات در شوری است.
از زمان پرتاب این مأموریت، فناوری بهبود یافته است تا داده‌های با وضوح بالا را از مأموریت‌های جدید مانند ماموریت رطوبت خاک و شوری اقیانوس (SMOS) آژانس فضایی اروپا و مأموریت غیرفعال رطوبت خاک (SMAP) ناسا فراهم کند.
وقتی این سه ماموریت با هم جمع شوند، داده هایی را در مورد شوری اقیانوس ها در سطح جهانی به مدت یک دهه کامل ارائه می دهند. محققان به ویژه به آب‌های ساحلی، که نزدیک‌ترین بخش اقیانوس به خشکی هستند، علاقه داشتند. با توجه به اینکه سکونتگاه ها در خطوط ساحلی متمرکز هستند، نه تنها برای انسان مهم هستند، بلکه تصور می شود مناطقی هستند که تغییرات در چرخه آب سیاره در آنها بیشتر دیده می شود.
این تحقیق نشان داد که شوری اقیانوس در این آب‌های ساحلی در ماه مارس به اوج خود رسید و در سپتامبر به پایین‌ترین حد خود رسید، به دنبال یک الگوی منظم سالانه. این با بقیه اقیانوس‌ها، آب‌های آزاد، که در فوریه تا آوریل به اوج خود می‌رسد و در جولای تا اکتبر کاهش می‌یابد، متفاوت است. تأثیرات در آب‌های ساحلی بزرگ‌تر از اقیانوس‌های باز بود و تغییرات سالانه شوری در خطوط ساحلی به شدت با سیستم ال نینو مرتبط بود.
فورنیه گفت: «با توجه به حساسیت به بارندگی و رواناب، شوری سواحل می‌تواند به‌عنوان نوعی زنگ خطر باشد که نشان‌دهنده تغییرات دیگری در چرخه آب است.»
