در مورد سفر به فضا چیزهای دشوار زیادی وجود دارد. برای یک چیز، با تکنولوژی کنونی، زمان بسیار بسیار طولانی طول می کشد. به عنوان مثال، ناهید ممکن است همسایه زمین باشد، اما هیچ فضاپیما تا به حال سریعتر از مأموریت مارینر 2 در آگوست 1962، که رسیدن آن 109 روز طول کشید، به آنجا سفر نکرده است. البته برای دیگری، انسان ها نمی توانند با خوشحالی سفینه فضایی خود را ترک کنند و در سیارات دیگر که جوی فوق العاده خصمانه دارند قدم بزنند.
این به این معنی است که کاوشگرها، پهپادها و سایر وسایل حمل و نقل بدون انسان به جای ما انتخاب شده اند. یکی از این فضاپیماها ماژلان بود که توسط مارتین ماریتا ساخته شد و در ماه مه 1989 به فضا رفت. ماموریت آن برای اولین بار در جهان بود: چرخش به دور زهره (همچنین توسط طیف وسیعی از ماموریت های جذاب دیگر کاوش شد) و به آرامی نقشه سیاره را با جزئیات انجام داد. . با انجام این کار، مدارگرد جزئیات بی سابقه ای در مورد زهره و ساختار آن در اختیار دانشمندان جهان قرار داد. مأموریت تحت مدیریت JPL برای اولین بار از یک مانور پیچیده به نام ترمز هوایی استفاده کرد که امکان کنترل آسان مدار مدار را با استفاده از جو خود ناهید در حین جمع آوری اطلاعات خود فراهم کرد.
اما قرار بود این یک ماموریت یک طرفه باشد. پس از حدود چهار سال جمع‌آوری دقیق داده‌ها، JPL ماژلان را در اکتبر 1994 به سطح زهره هدایت کرد. این پایان، که بینش منحصربه‌فردتری را در مورد این سیاره ارائه کرد، همچنین اولین مورد در نوع خود بود.
